PROFIL WOLONTARIUSZA
VIDES wyobraża sobie swoich młodych współpracowników, to znaczy wolontariuszy, jako słuchających głosów i opowieści z różnych miejsc, zdolnych do patrzenia na konkretne sytuacje z miłosierdziem, współczuciem, unikając osądu.
To młodzi patrzący na świat z miłością, a nie powierzchownie, mogący zaspokoić nawet te niewypowiedziane, ukryte potrzeby. Umiejąc odkryć bogactwo i wartości innych w każdej sytuacji, w jakiej się znajdą, wolontariusze potrafią docenić i przyjąć różnorodność.
To wolontariusze, którzy są w stanie zachować w sercu wszystko, co widzą i słyszą, i być otwartymi, ofiarując tym samym swoje życie na rzecz innych, dbając o drugich z empatią, niosąc ich brzemię. Zdolni do włączenia się do projektu wspólnoty FMA w sposób pozytywny, aktywny i pełen szacunku.
To młodzi zdolni do ukazania współczucia Boga swoim działaniem, zdolni stawić czoła różnym sytuacjom z ludzką wrażliwością, miłością bliźniego, współczuciem dla potrzebujących.
To wolontariusze, którzy mogą wspierać sieci zdolne do interwencji na danym obszarze w praktyczny i konkretny sposób.
To młodzi ludzie świadomi, że najpierw trzeba ofiarować pięć chlebów
i dwie ryby, aby doświadczyć cudu miłości, ale też świadomi ograniczeń każdego działania człowieka jako odpowiedzi na potrzeby braci i sióstr.
To wolontariusze, którzy chcą być obecni, aby inni mogli żyć, działać, aby skłaniać innych do działania, pracować, aby inni pracowali. Każdego dnia wiedzą, jak radośnie na nowo podejmować podróż i skłaniać innych do solidarności, hojności, pokoju we wspólnocie i różnych życiowych sytuacjach.
ETYKA WOLONTARIATU
Odpowiedzialność
Wolontariusz odpowiada na potrzeby, które widzi, podejmując konieczne według siebie inicjatywy. Wolontariusz nie powierza tych decyzji innym. Nie ogranicza się do słów, ale przygotowuje plany i programy. Jeśli to konieczne, włącza w nie członków swojej wspólnoty. Poczuwa się do odpowiedzialności za do osoby, lokalną społeczność, środowisko, dobra kultury i za wszystko, co przyczynia się do tworzenia pełniejszego, bardziej ludzkiego życia. Odpowiedzialność wzrasta proporcjonalnie do poziomu wiedzy i woli walki z obojętnością.
Dar
Jeśli bezinteresowność jest znakiem rozpoznawczym każdego wolontariusza, dar nadaje jego działaniom sens duchowy. Wolontariusz ofiarowuje swój czas, umiejętności, postawy i relacje międzyludzkie, nie oczekując na nagrodę. W ten sposób, ofiarowując siebie samego, jest świadomy wychodzenia poza rynkową logikę zysków i strat. Ofiarowanie siebie nie ma na celu nawracania ani protekcjonalności, ale ludzki i społeczny rozwój jednostek, odzyskiwanie ich osobistej niezależności i samowystarczalności, gdy jest to możliwe, oraz wzmocnienie ich wewnętrznej wolności i godności osobistej.
Miłość jako służba
W odniesieniu do pracy wolontariusza, służba to sumienne i bezinteresowne postępowanie tych, którzy obdarzają cierpiących i zmarginalizowanych miłością bliźniego. Duch służby niewątpliwie odnosi się do Ewangelii i do przykładu Chrystusa, który mówi o sobie: „Nie przybyłem po to, aby mi służono, lecz żeby służyć” (Mt 20, 28), i wiemy, że to służba Jego miłości sprawiła, że oddał życie za nas wszystkich. Pomaganie
w duchu służby oznacza pozbycie się jakiegokolwiek poczucia wyższości
i dawanie jednoznacznego dowodu miłości. Oznacza to również wyruszenie w podróż za swoim powołaniem, które prowadzi nawet do całkowitego oddania się Bogu w konsekracji lub w chrześcijańskim małżeństwie.
Dialog i szacunek
Te postawy są fundamentem tożsamości otwartej, zdolnej do uczciwości, szacunku, sympatii i dobroci. Dialog i szacunek z zasady wykluczają potępienie, najczęstszy i najbardziej obraźliwy występek. Opierając się na tych postawach, odkrywamy różne drogi do wspólnego życia w pokoju. Dialog i szacunek to prawdziwe ćwiczenia myśli i cierpliwości, które pozwalają odkrywać elementy prawdy także w opiniach innych i wymagają wielkiej lojalności w wyrażaniu własnego punktu widzenia. Ten, kto rozmawia z szacunkiem, może podzielić się swoimi przemyśleniami nawet w przypadku sprzeciwu lub niegotowości do przyjęcia takich opinii.
Formacja ciągła
Bezinteresowność, szacunek dla jednostki i duch solidarności to wartości, które należy stale umacniać i pogłębiać. Dla wolontariuszy konieczne jest ciągłe zaangażowanie w formację, co pozwala im wzrastać na dwóch płaszczyznach. Po pierwsze, na płaszczyźnie motywacji, która jest najlepszą gwarancją konsekwencji, dając poszczególnym wolontariuszom cel i zapewniając spójność organizacji. Po drugie, na poziomie technicznym i operacyjnym – wiedzy teoretycznej i praktycznej – poszukując sposobów na zaspokojenie pilnych potrzeb odbiorców. Istnieje także trzecia płaszczyzna – formacji i duchowości. Konieczne jest wytrwanie w obliczu prób i błędów, przyjmowanie zmęczenia mniej satysfakcjonującą pracą, aby dostrzec sposób na życie nawet w najbardziej poniżających dla człowieka sytuacjach. Wierzący wolontariusze znajdują pociechę w przekonaniu, że Duch Boży wypełnia całą ziemię i czuwa nad ludzką historią.
Nadzieja i radość
Ten, kto pełni posługę, aby przyczynić się do poprawy sytuacji społecznej, daje również nadzieję na przyszłość i pokazuje, że zmiana jest możliwa. Pobudza on do rozwoju i rozwiewa wątpliwości tych, którzy mogą sprzeciwiać się postępowi. Nadzieja jest cnotą, której nie należy mylić
z prostym optymizmem. Nadzieja to pewność, że wcześniej czy później nasze dobro przyniesie owoce, ponieważ w energii wolontariusza działa przyjazna siła: Duch Święty, źródło radości oraz spokojnego podejścia do życia, zakorzenionego w przekonaniu, że zło nigdy nie ma ostatniego słowa.
